"Porysuj ze mną. " 3roz 01.11
Idź do strony Poprzedni 1, 2

Kala

Pinia - czytam oczywiście... i nie mogę uwierzyc xd kiedys czytałam jakieś Twoje wypociny i tak Ci się styl na plus zmienił,że aż to jest niemożliwe

ubóstwiam ! :*

Bubbleboom

Tamto pisałam z błędami ortograficznymi jak miałam jakieś 14 lat, więc Kala...

Zmienił się, zmienił, bo nie mogę ciągle stać w miejscu Laughing

Dzięki :*

Dziuśka.

Pinia jeśli jeszcze raz powiesz, że coś co napisałaś jest do bani to się do Ciebie wybiorę a wtedy Strzeż Się ! Mr. Green

Bubbleboom

Zapamiętam na przyszłość

Dziuśka.

Nie smiej się ! To bardzo poważna sprawa ! (

)

Sokka

Właśnie przeczytałam ale komka napiszę jak tylko znajdę trochę czasu. Jednak już teraz mówię, że mi się podobało!!! Mam też 1 lub 2 uwagi Wink

Bubbleboom

Adzik, Ojej, wybaczysz mi to moje niestosowne zachowanie?

Meg. Dzięki Very Happy

Szczerze tych uwag się lekko boję Mr. Green

Dziuśka.

eh wybacze

Bubbleboom

Długością przeszłam samą siebie Very Happy

Treści nie skomentuję

Kupa błędów.
_______

3. Minus dziesięć stopni Celsjusza.
Było tu tak przerażająco cicho. Opierając się o lodowatą ścianę, siedziałem na schodach naszej kamienicy. Miałem jedynie na sobie cienką koszulkę i spodnie dresowe, a jesienny wiatr płynący z drzwi, pokrywał moje ciało gęsią skórką. Zaciśnięte, zimne palce mocno wbijały się w bladą skórę, robiąc czerwone ślady paznokci. A usta przybrały barwę śliwki, nie zdając sobie sprawy, że z tego zimna z całej siły je zaciskałem. Cieszę przerywały jedynie skrzypiące, otwarte okno na półpiętrze i mój oddech, który tworzył jasną parę z sinych ust.
Siedziałem bez ruchu. Nie mrugałem nawet powiekami. Wiedziałem, że jak wrócę do mieszkania, Diana i matka zaatakują mnie kolejny raz pretensjami spaceru właściwie... donikąd. Byłem zły na siostrę, choć tak naprawdę nie miałem powodów. Byłem zły, jakby to ona spowodowała zniknięcie Vibeke, jakby to zrobiła specjalnie. Od tamtego czasu nie odzywałem się do niej. To ona ciągle paplała. Zachowywała się egoistycznie, jak typowa nastolatka, która przeżywa wszystko z potrojoną siłą. Przeliczyłem się myśląc, że mogę jej zaufać.
Czułem się też oszukany. Jak mogłem pomyśleć, że Vibeke będzie tam wieczność? Jak mogłem uwierzyć dziewczynie, która wyraża słowa poprzez kawałek węgla, a uczucia tylko poprzez niebieskie oczy.
Powoli przymknąłem powieki, a dłonie zacisnąłem na szyi, która była najcieplejszą częścią mojego ciała. Teraz w nią stopniowo wbijałem paznokcie, a szyja jak każda część poddawana moim torturom, wcale się temu nie sprzeciwiała. Ona jakby odczuwała ulgę, a nie ból. Jednak to nie chłód sprawiał mi ten nastrój. Myślałem o tym czy Vibeke nie była tylko złudzeniem. Wymysłem moim, czy kogoś innego. Bohaterką jakiejś opowieści czytaną dla mnie w dzieciństwie. Bohaterką jakiegoś filmu czy zwykłym snem. Musiała być w czymś, bo w rzeczywistości na pewno nie. To nie było jej miejsce.
Powoli podniosłem powieki, co sprawiało mi trochę trudu, bo czułem się jakbym miał pod nimi piasek. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę jak się ściemniło. Do środka weszła jakaś kobieta świecąc na korytarzu światło. Wcale nie było to przyjemne dla moich oczu, a to, że ktoś wchodzi po schodach oznaczało, że muszę wstać i dać wrażenie porządnego człowieka, a nie bezdomnego żula. Z trudem podniosłem się ze schodów i już miałem wchodzić na piętro mojego mieszkania. Zatrzymałem się w połowie i chwilę wpatrywałem się w otwarte okno półpiętra. Co jeśli ona nie może się pokazać komuś innemu, albo trafiłem na zły dzień? Przetarłem oczy, dłonie, ramiona aby dać im trochę ciepła i zbiegłem na dwór. Biegłem jak najszybciej, czując w płucach ostre powietrze. W tej chwili nie wiedziałem co robię, czy mi nie odbiło, czy wszystko ze mną w porządku. Było mi wszystko jedno. A to, że zimno wsiąkało w skórę nie było żadną nowością. To już było chore przyzwyczajenie.
Byłem już na tej ulicy. Powoli zbliżałem się do tego budynku, a gdy już przy nim byłem, podszedłem pod największą szybę i przez nią zajrzałem do środka. Nie było nikogo. Zapukałem. Na początku cicho, ale za każdym następnym razem coraz mocniej i głośniej. Poczułem się jakbym śnił, jakbym tego nie przeżywał naprawdę, ale widziałem jak ta blondynka, uśmiechnięta schodziła z betonowych schodów. Zaczęłam dookoła siebie szukać węgla. Nie było żadnego kawałka. Ona miała, usiadła na podłodze i trzymała go w dłoni, patrząc na mnie błyszczącymi oczami. Sprawiała wrażenie wybudzonej ze snu i kogoś, kto na coś czeka. Patrzyła z wyrzutem i rozczarowaniem na twarzy. Nie było już tego uśmiechu. W pewnej chwili zrobiło mi się przykro widzące te zaszklone oczy. Przykładała kamień z ręki na rękę, aż w końcu przybliżyła się do szyby, a bladą ręką zaczęła pisać zgrabnym pismem: „Miło, że przyszedłeś." Odczekała chwile na moją reakcję, spojrzała w oczy rozpaczliwie na coś dodatkowo czekając. Swój wzrok zniżyła do moich dłoni. Zobaczyła, że są puste. Jej ręka się zatrzęsła i dotknęła szybę: "Gdzie muffinek?" Zakończyła głośną kropką znaku zapytania. A więc o to jej chodzi...
Zapomniałem! Naprawdę zapomniałem! Jak jej to powiedzieć, skoro nie mam węgla? Widać, że zależy jej na tym ciastku. Wolno pokręciłem głową, jednak to nie wyrażało wszystkiego co miałem jej do powiedzenia. Widocznie jej to wystarczyło, bo powoli kamień odłożyła, a jej ciało rozłożyło się na betonie. Na suchej i bladej twarzy, pojawiła się mokra strużka łzy, a potem zamknęła powieki.

Sokka

Hmmm

Nie mam pojęcia gdzie podział się ten mój kom ale napiszę go od nowa ;/

Bubbleboom

Spooooko